Het is alweer zo’n twee weken later. Na de avond van de Kruispunt uitzending. De avond waarop ik onder een dekentje op de bank uiteindelijk toch nog in slaap was gevallen. Tien minuten voor de uitzending van 23.20. En wakker gemaakt moest worden door de Marimba op mijn telefoon. Om daarna de eerste tranen over mijn wangen te laten lopen bij het zien van Kate haar babyfoto’s. De blijde verwachting op onze gezichten. Bij het ziekenhuisbedje van dat mooie, gezonde meisje met een dikke tien op de apgar score. Het meisje dat ons gezin compleet zou gaan maken. Niet wetende wat we vandaag wel weten.
De tranen bleven zachtjes over mijn wangen stromen bij het zien van mijn lieve man Jason, die emotioneel vertelde dat hij er op voorhand nooit voor had getekend. Maar haar ook voor geen goud meer kwijt zou willen, nu ze er eenmaal was. ‘It’s a parent thing’. En bij het zien van de ouders van Kalle die samen de Elvis-list voorlazen. Vertelden over die ondergrens, dat je als ouders in ieder geval voor je kind wenst dat hij gelukkig is in het leven. En dat zelfs die ondergrens voor Kalletje, zoals zijn vader Jan hem liefkozend noemde, niet is gehaald. Laat staan het hippie leven waarover ze hadden gedroomd. Met de kinderen lekker slapend op kussentjes, terwijl Sonja en Jan zouden doen wat ze het liefste doen: muziek maken.
Na de uitzending staarden ik en Jason nog wat afwezig naar het Tv-scherm. Naar het gepauzeerde beeld van een Rooms Katholieke priester. Terwijl ondertussen mijn telefoon non-stop begon te bliepen van alle tweets, posts, e-mails en appjes. Om daar pas na een paar dagen weer mee op te houden. Ik kon niet slapen die nacht. En die nacht erna ook niet. In Kate haar slaapkamertje was het dit keer stil. Maar zij en het verdriet zaten volop in mijn hoofd. Het was heftig, en ik geloof ook niet dat het iets is dat je wekelijks moet doen. Toch was het het volop waard. Na de uitzending volgden nog meer artikelen in de Volkskrant en de Trouw over zorgintensieve gezinnen en de Wet Langdurige Zorg. Kwam de discussie over overbelaste mantelzorgers goed op gang. En kwam er zelfs een eerste aanbod om aanbevelingen uit het onderzoeksrapport te financieren. We zijn er nog lang niet, maar hoe zwaar ook: het was hoe dan ook een begin van iets goeds. Een gedachte waarop ik al snel ook weer ietsje beter kon slapen…
