8 april in de bioscoop. Welke bioscoop? Ik lees het in de LINDA. Nu heb ik mijn LINDA. abonnement alweer jaren geleden opgezegd. Ze bleven ongelezen op de stapel liggen. Geen tijd. Daarvoor was ik te druk met leven. Maar tegenwoordig is er tijd in overvloed, zelfs om de LINDA. te lezen. De rubriek ‘Film enzo’ belooft nog allerlei bioscoop avonturen. Twee pagina’s vol. Maar al die beloften ten spijt: ons leven staat alweer een jaar stil. Ik weet nog goed: vorig jaar Pasen. Laten we er maar iets gezelligs van maken, dacht ik toen nog. Van die lockdown. Tafel mooi gedekt. Kaarsjes aangestoken. Chocolade eitjes zoeken. Daarna een potje Pim Pam Petten. ‘Een kleur met een…’ N! ‘Neutraal’. Dat is geen kleur, dat telt niet. Opnieuw! Razend fanatiek waren we toen nog. Inmiddels heb ik nog nauwelijks door wanneer het rad stopt met draaien. Huh? Wat is het? Een N? Wat was de vraag ook alweer?
Het leven is een grote Groundhog Day geworden. We zetten iedere dag zoveel mogelijk stappen. Het liefst 10.000. Maar komen ondertussen geen stap vooruit. De voorjaarschoonmaak heeft zijn intrede gedaan in alle seizoenen. Zeg je vergaderen, zeg je Zoom en Teams. Dus hoeft mooi aankleden alleen nog maar ‘van boven’. Als mijn mooie hakken op het schoenenrek konden praten, zouden ze nu vooral huilen. Het hoogtepunt van het weekend is een wijntje drinken met 1 vriend of 1 vriendin tot half negen, met een bitterbal uit de Airfryer. Gelukkig kun je – met dank aan de avondklok – geen hele flessen wegwerken, dus komt die bitterbal er de volgende dag wel keurig netjes aan de juiste kant uit. En voor je het weet is het weer maandag. Tadaa. Begint het hele feest weer opnieuw.
Dus ik weet niet hoe het jullie vergaat, maar ‘gezellig’ vind ik de lockdown allang niet meer. Saai. Vermoeiend. Futloos. Dat wel. En nee, ik ben niet depressief. Tenminste, niet volgens die websites waar je gratis een online test kunt doen in ruil voor je privacy. Maar ik ben er wel Klaar Mee. Ik wil met mijn beste pakkie an naar kantoor. Mijn gympen een welverdiende vakantiedag geven. Slap ouwehoeren bij het koffieapparaat. Een gouden idee krijgen tijdens een vergadering. Zo’n echte. In een hok. Met stoelen waar mensen op zitten. Die elkaar aankijken en dan weten dat die ander ook nog wat wil zeggen. Zonder een virtueel handje. Ik word zelfs blij van de gedachte aan Post-its plakken. Je weet wel, met echte plakrandjes. Niet die op een digitaal whiteboard. En als het dan weekend is, wil ik die wijn en bitterballen op een terras bestellen. Dat het uit de hand loopt en we dan ook nog ergens gaan dansen. Liefst op tafel. Ja, zélfs als dat betekent dat dan de volgende ochtend die bitterballen…
Het lijkt nog heel ver weg. Gelukkig kunnen we op 8 april al wel naar de bioscoop. LINDA. zegt het. De Mol is de machtigste familie van Nederland. Niet Rutte. Dus ik weet zeker dat John het achter de schermen al heeft geregeld. De film gaat over een vader die weigert zijn onafhankelijkheid op te geven. Lijkt me een heel inspirerend thema.