Ouwe taart

‘Van die ouwe taart net mochten we de lift niet in, van jullie wel?’ Een jochie van een jaar of tien en zijn vriendje kijken ons aan. Blijkbaar vindt hij mij geen ouwe taart, dat scheelt alweer. ‘Tuurlijk.’ De jongens stappen in en blijven keurig op 1,5 meter afstand aan de andere kant van de lift staan. ‘Doei!’ Ze stappen een paar verdiepingen eerder dan ons weer uit. Ik probeer me in te denken hoe dat moet zijn. Als je tien bent. Ze thuis, op school, op straat en het jeugdjournaal zeggen dat je op 1,5 meter afstand moet blijven van elkaar. In je elleboog moet niezen. En dertig keer per dag je handen moet wassen.

Terwijl je eigenlijk hoort te ravotten. Wedstrijdje? Wie het eerste bij de lift is. Langs iedereen heen rennen. Onderweg tegen mensen aanbotsen. Mensen die ‘nou ja zeg’ mompelen, maar stiekem ook wel een beetje om je moeten lachen. Waarna je hijgend en met een snottebel aan je neus hangend nog net een voet tussen die deur zet en jezelf naar binnen wurmt. Snel op het deur sluiten knopje drukt zodat je vriendje de lift niet meer in kan. Maar de overvolle lift onderweg tig keer stopt om iedereen eruit te laten. Je vriendje je alsnog inhaalt via de trap. En jou zodra je de lift uit stapt begroet met een bezweette high five.

Ik denk terug aan vroeger. Aan al het ravotten dat wij gedaan hebben. In afgedankte bakken van de visafslag de heuvel af roetsjen. Voor handen wassen hadden we zelfs na een wc-bezoek geen tijd. Doorspelen wilden we, zo snel mogelijk. Langs de deuren. Aanbellen bij wildvreemden. Heitje voor een karweitje? Een kwartje voor mijn geweldige schoolrapport dan misschien? Onze zelfgemaakte krant met geheel uit de duim gezogen interviews kopen? Met spuug de schaafwond van je vriendinnetje schoonmaken, nadat ze was gevallen met rolschaatsen. Even zien hoe erg het was. Vroeguh was alles anders… Ik lijk alsnog wel een ouwe taart. Maar ik weet het goed gemaakt: iedereen mag mij een ouwe taart noemen, als deze jongetjes dan ook weer gewoon tien mogen zijn.