Gisteren weer eentje. Zo’n zorgkantoorbrief. Van de inhoud zakte mijn broek spontaan af. Er zat namelijk een nieuw verantwoordingsformulier in. Nu heeft dit verhaal al een voorgeschiedenis. Want vorige week vrijdag had ik een – zeer geanimeerd – telefoongesprek met het zorgkantoor, dat claimde dat ze mijn verantwoordingsformulier over 2014 niet hadden ontvangen. Aangetekend verstuurd, met ontvangstbevestiging en zo’n bubbeltjesenveloppe (die je als kind altijd wilde hebben, omdat je er zo lekker mee kunt ‘patsen’). Weg. Poef. Foetsie. Echt, Tita tovenaar kan er een puntje aan zuigen. Maar goed: ergens tussen mijn verhaal dat het was opgestuurd en hun verhaal dat het niet was aangekomen lag nu toch een probleem. Dat ík blijkbaar mocht oplossen, door de boel opnieuw in te leveren.
Dus dan in vredesnaam maar per mail, bedacht ik. En ik stuurde nog diezelfde dag alles ingescand en wel naar het mailadres van het zorgkantoor. Met de vraag om een ontvangstbevestiging, waarin staat dat ik hiermee aan mijn inleververplichting heb voldaan. Waarop ik wel een standaard-reactie kreeg op mijn vraag over waar ik een klacht kan indienen, maar géén reactie op alle stukken die ik had ingeleverd. Nog maar een mailtje dan: Dank u voor de informatie over de klachtprocedure, graag krijg ik van u ook een ontvangstbevestiging van de door mij toegemailde stukken. Geen reactie. Tot ik dus gisteren een nieuw verantwoordingsformulier in de bus vond.
Wat ik nu nog moet doen? Ik heb werkelijk geen idee. Op post versturen krijg ik geen garantie. Op mails geen reactie. En al die tijd galmt de dreigzin in de eerdere brief nog na: bij geen verantwoording wordt u geacht het ontvangen PGB bedrag terug te betalen en zal uw PGB worden stopgezet. Ik voel met net een klein kind dat tegen de meester zegt dat het dak van de school in de fik staat. Waarop de meester zegt dat ik mijn mond moet dicht houden, en op mijn plaats moet blijven zitten. Nu kan ik natuurlijk vijftien verantwoordingsformulieren tegelijk opsturen, een soort shotgun-approach, hopende dat er tenminste eentje aankomt. Zelf naar Zwolle afreizen en daar onder de postbus gaan liggen. Dan aan het been van de postsorteerder gaan hangen, net zo lang tot mijn brief bij het bij het juiste zorgkantoor op het bureau ligt. Maar voor je het weet wordt je uitgemaakt voor PGB-terrorist. Bovendien ben ik hier thuis meer dan nodig, heb ik echt wel iets anders te doen.
En terwijl ik de oplossing dus echt niet meer weet te bedenken, is er één vraag die me maar niet loslaat: dat verjaardagskaartje naar oma… komt toch ook gewoon aan?
