Er staat een schattig jochie naast me, op perron 11a. Hij draagt een raket-rugzakje waar van onder ook nog vlammen uit komen. Net of hij een jet-pack aan heeft. Hij met zijn kleine lijfje ieder moment kan opstijgen naar Mars. In een impuls krijg ik de neiging om er een fotootje van te maken en die online te zetten. Hashtag #tecute. Alleen een fotootje van de achterkant natuurlijk, daar gaat het tenslotte om, en zo blijft het jochie onherkenbaar. Wel zo netjes om daarvoor eerst toestemming te vragen aan zijn mama. Alleen: zal dit niet heel vreemd overkomen? Die wildvreemde mevrouw op het station. Wat gaat dat mens in vredesnaam met die foto doen dan? En dan ben ik nog een vrouw, stel dat het man is die het vraagt?
Het jochie is op precies het juiste moment op mijn perron geland, want ik ben onderweg naar een radio-uitzending over ‘sharenting’: het veelvuldig delen van kinderfoto’s op sociale media. Wanneer je aan mij vraagt wat ik daarvan vind, kan ik zo een hele trits met redenen opnoemen waarom het géén goed idee is. Omdat die foto’s door iedereen bekeken en gedeeld kunnen worden, ook door viezerikken of mensen die online doen of het hún kindje is, is misschien wel de belangrijkste. Ook kan iedereen er zijn commentaar op geven, en dat hoeft niet altijd positief te zijn. Hoe leuk is het voor je kind om later terug te lezen dat iemand ‘wat een lelijkerd’ erbij heeft gezet? En vind je kind het überhaupt oké om over tien jaar foto’s van zichzelf tegen te komen? Want eenmaal online, altijd online.
Tegelijkertijd weet ik hoe ingewikkeld het is. Want dat hele sociale media gedoe is ons min of meer overkomen. Wat begon met online wat oude vrienden terugvinden via Hyves (wat lachen, daar heb je Max, die heeft nog bij mij op de lagere school gezeten) is nu een olievlek geworden waarin we lief en leed met elkaar zijn gaan delen. Ook onze kinderen schitteren, vaak al zodra ze nog geen uur oud zijn, online. Dat hebben we nu al gedaan, en heeft het eigenlijk nog wel zin om daar iets aan te veranderen? De discussie er nog over te voeren? Of laten we het zitten, denken we er maar vooral niet te veel over na? Bovendien is het stiekem ook wel heerlijk natuurlijk, pronken met die kleine, weer honderd likes erbij.
Ik denk dat het een goed idee is om met elkaar scherper te krijgen wat wel en niet oké is om te delen. Om af te spreken dat het een no-go is om foto’s waar je kind naakt op staat of in zijn ondergoed, te delen. Of om aan public shaming te doen: het online zetten van een foto van je kind die een bordje vasthoudt waarop staat ‘ik heb mijn broertje geknepen’, of van je stomdronken tiener die boven de WC pot hangt. En met wie wil je de foto’s eigenlijk delen? Alleen met mensen die je anders ook in je familiealbum had laten kijken, of ook nog met anderen? En waarom eigenlijk? Een andere belangrijke vraag is vanaf welke leeftijd we netjes toestemming vragen aan onze kinderen. Jaartje of 7, 8? Want dan worden ze al gevoelig voor de mening van anderen en ontstaan de eerste gevoelens van schaamte.
Het jochie ‘vliegt’ inmiddels met zijn mama naar de roltrap. Ik heb het niet gevraagd. Hij moet op een ander perron zijn, en ook in mijn telefoon hoort hij niet thuis. Dat vragen is niet netjes en opdringerig. Offline is dat zo helder als wat. Het zou mooi zijn als we er ook online wat meer duidelijkheid over krijgen.
