Wat staat er eigenlijk op jouw Bucket list mama? Terwijl ik een tweede rondje chips en appelsap uitdeel, kijkt de oudste me verwachtingsvol aan. We kijken met de kinderen naar de gelijknamige film: Jack Nicholson en Morgan Freeman in de rol van twee terminaal zieke mannen, druk bezig om hun lijst met laatste wensen af te werken. Parachutespringen. Rijden in een oude Mustang. De Himalaya beklimmen. Ondertussen waait de wind rondom ons Terschellings vakantiehuisje en tikt de regen zachtjes tegen de ramen.
Mijn eerste antwoord is dat ik er geen een heb. Geen bucket list. Ik bedenk iets wat ik graag wil doen – voor mezelf of voor anderen – en ga er dan zo snel mogelijk mee aan de slag. ‘Jij leeft je leven alsof je morgen dood gaat’ zei een goede collega ooit tegen me. Klopt, want wie belooft me dat het niet zo is. Dus is mijn glas altijd vol en mijn emmer zo goed als leeg. Wanneer B = F heb ik wel een hele lijst. Vol met dingen die ik never nooit meer ga doen. Bochten waarin ik mijn lijf en geest nooit meer in ga wringen. Maar ja, dat is een F-woord, dus dat kan ik niet tegen mijn kinderen zeggen.
‘Heb je dan ook geen wensen, mama?’ Tuurlijk wel. ‘Wat is je grootste wens dan? Eentje kiezen!’ ‘Dat ik in goede gezondheid en samen met jullie oud mag worden.’ Dat zijn er stiekem drie voor de prijs van een, maar mijn tienjarige heeft dat niet door. Die vertelt me gelijk over zíjn grootste wens: de maker van Pokémon Go ontmoeten. Tja, ook als het over wensen gaat, heb je altijd baas boven baas.
Later die week is er een nacht vol vallende sterren. Perseïden: een meteorenregen. Om drie uur ’s nachts kruip ik mijn bed uit en sta ik op een hoog duin: gaperig en ademloos naar alle vonkelende sterren te kijken. Ze zijn overal en zo helder, dat ik ze bijna kan pakken. ‘Heb je nog een wens gedaan, mama?’ vraagt mijn oudste de volgende ochtend. Ik schud mijn hoofd. ‘Ook niet voor mij?’ Ehmm… nee, ik heb om 3 uur ’s nachts ook niet aan Pokémons gedacht. Met blik vol ongeloof kijkt hij me aan. Wát zonde.
Wel moest ik – omringd door al die vallende sterren – denken aan wat Morgan Freeman aan het einde van de film tegen zijn vriend zegt: ‘Wij gaan dood, daar is niets aan te doen. Maar ik hoop dat je dood gaat met je ogen dicht en je hart open’. Mooi. En simpel. Daar op dat hoge duin had ik mijn ogen wijd open en mijn hart al op een flinke kier. Nu alleen nog mijn hart blíjven openen. En dan, ooit, op een dag, mijn ogen sluiten. Mooi. En simpel. Daarmee was een wens doen niet meer nodig.
