Zo snel als de verkering aan was, ging hij ook weer uit. Nadat Skye nog geen week geleden zijn allereerste heuse liefdesverklaring had afgegeven – op papier met hartjes erop – vonden we gisteren een echte uitmaak brief op onze deurmat. Helemaal onverwacht was het niet. De dame in kwestie moest wel heel erg lang nadenken voordat ze ‘ja’ had gezegd. Want er waren ook nog twee andere gegadigden, maar ja, die hadden haar nog niet gevraagd. En op de tam-tam was de roddel dat ze het achteraf toch niet zo’n heel erg goed idee vond – verkering met mijn zoon – zich al aan het verspreiden.
Hoe bedoel je ‘geen goed idee’, dacht ik natuurlijk als eerste. Mijn zoon is toch werkelijk de allerliefste, allerleukste, mooiste, grappigste jongen van de ‘heule’ wereld. En daarbij kan hij ook nog eens geweldig dansen. Maar daar bleek dan ook gelijk een potentieel probleem in te schuilen. Want door zo over hem te denken heb ik, volgens een artikel in de Volkskrant, mogelijk een heuse narcist gekweekt. Met wraakneigingen, als anderen hem niet op zijn waarde weten te schatten, en die slecht functioneert, in bijvoorbeeld een liefdesrelatie. Een probleem wat al is begonnen met zijn voornaam. Skye. Een unieke naam voor een uniek kind.
Groot was mijn opluchting dus, toen hij niet linea recta naar de besteklade liep. Maar zijn wraak alleen botvierde op een van de kussens op onze bank. Terwijl hij ondertussen verkondigde dat zijn ‘ex’ vanaf nu ‘de stomste ooit’ was, hij ‘zeker geen goede vrienden met haar wilde blijven’ (haar voorstel) en hij ook de vriendschap met haar nieuwe verkering (een klasgenootje, vermeld in de brief) zou verbreken. Waarna hij weer tot rust kwam door mijn geknuffel en een warm bad vol lavendelolie. En ook het uitlezen van het Volkskrantartikel stemde mij gunstig. Want ik heb mijn innerlijke trots niet aan de grote klok gehangen, vooral aandacht besteed aan zijn gedrag en inspanningen, en dagelijks ‘ik hou van jou’ gezegd. Belangrijke tools in de strijd tegen narcisme.
Met resultaat, vond ook een vriendje uit zijn klas gisteren. ‘Skye is de liefste jongen van de klas. Hij is altijd heel aardig. Ook voor dieren.’ Oef, een compliment vol waardeoordelen, maar in deze onzekere tijden wel welkom. En van een kind, dus dan mag het (toch?). Voor nu ga ik ervan uit dat Skye een gewone negenjarige jongen is, waarvoor heuse verkering nog best wel lastig is. Die daarbij heel gezond zijn boosheid en verdriet laat zien. Misschien nog wel een heel klein beetje beter moet leren om om te gaan met teleurstellingen. En een bijzondere naam heeft, dus. Maar ja, zeg nou zelf. Skye is toch ook gewoon een coole naam?
