Deze week viel mijn oog op een nieuwe campagne. #ikbenerevenniet. Gestart door @WomenInc, om aandacht te vragen voor de impact van mantelzorg op de arbeidsparticipatie van vrouwen. Ofwel in spreektaal: omdat het vooral de vrouwen zijn die zorgen voor… hun gehandicapte kind, bejaarde ouders of zieke partner, vallen juist zij uit op de arbeidsmarkt. Je kunt je tijd tenslotte maar een keer besteden. Hun oproep: laat op 1 mei aanstaande allemaal de zorg uit handen vallen. Zorg dat iemand anders het overneemt, ga iets leuks voor jezelf doen, of – zoals het campagnebeeld laat zien – verstop je achter een gordijn.
Met de achterliggende boodschap kan ik het alleen maar meer dan eens zijn. ‘Mantelzorg is niet gratis’, kopte laatst nog ergens een goede column. Tijd kost geld. Mantelzorgen betekent niet betaald werken. En mantelzorgers die het allemaal nog proberen te combineren, raken overbelast. Ook dat kost een aardige zak met duiten. Daarbij leidt de uitval van specifiek vrouwen die mantelzorgen, terug naar een eeuwenoud probleem: de lage betrokkenheid van Nederlandse mannen bij het zorgen en opvoeden. Nederland staat onderaan de EU ladder als het om dit onderwerp gaat, we laten alleen de Oostenrijkers nog achter ons.
Zijn onze mannen dan lui? Ongeïnteresseerd? Nee, zo simpel zit het niet in elkaar. Dan zou een goede schop onder hun kont volstaan. De moederschapsideologie zit diep verweven in de Nederlandse cultuur. Zorgen en opvoeden is haar domein. Dit uit zich onder andere in maar twee dagen verlof voor kersverse vaders. Net genoeg om bij de bevalling te zijn en je kind in te schrijven in het bevolkingsregister. In het anderhalf verdieners model: mannen fulltime, vrouwen de bekende drie dagen. Mannen die niet in aanmerking komen voor promotie als ze minder gaan werken. En rechtbanken die de kinderen na een scheiding nog voornamelijk aan de moeder toewijzen.
Wie wil de campagne dan een schop onder zijn derrière geven? Degene die de mantelzorg ontvangt lijkt nu het grootste slachtoffer. Zelf ben ik moeder van een kind met een beperking. Moet ik haar op 1 mei op de grond laten liggen? Ontzeggen we onze bejaarde ouders hun wandeling in het park? Je zieke partner een verschoond bed? Volgens mij wil WomenInc vooral dat de politiek in beweging komt. Er betere verlofregelingen komen. Voor mannen, voor vrouwen, voor mantelzorgers. Dat werkgevers mantelzorgers – vrouw en man – beter gaan ondersteunen. Dat mantelzorg beter in kaart wordt gebracht: wat motiveert mensen om te zorgen? Inclusief het kostenplaatje dat hierbij hoort.
Maar het blijft een beetje raden, want er hangt een gordijn voor. Ik ben er in ieder geval wel op 1 mei. Omdat ik keihard nodig ben. Niet van plan ben om mijn dochter op de grond te laten liggen. Omdat de mensen die gedupeerd worden als ik er even niet ben, niet de mensen zijn die nu in actie moeten komen.
