Gisteren was Eberhard van der Laan op televisie. Zomergasten. En heel Amsterdam keek op grote schermen mee. Ik durfde niet te kijken. Ook niet op mijn kleine schermpje thuis. Want het kwam veel te dichtbij. Niet omdat ik 12 jaar lang Amsterdammer ben geweest. Ik Eberhard een top-burgemeester vind. Ervan baal dat hij ziek is. Maar omdat hij precies dezelfde ziekte heeft als mijn pleegvader. Longkanker. Uitgezaaid. Niks meer aan te doen.
Nog nooit was de dood zo dichtbij. Ik hoor hem gniffelen op de achtergrond. En wil niets liever dan mijn vingers in mijn oren steken en als een klein kind ‘La, la, la, la, la’ erover heen zingen. Zodat zijn geluid verstomt. Maar daarmee bereik ik natuurlijk helemaal niets. Dus praten we erover. Over de dood. Over hoe dat gaat zijn. Doodgaan.
Is het net als in slaap vallen? Op zo’n avond dat dit voor je gevoel eigenlijk niet lukt. Maar je plots vakken staat te vullen in de Albert Heijn. Een collega – die verdomd veel lijkt op je oudtante uit Brabant – tegen je zegt ‘het wc-papier hoort in een ander vak’ en vervolgens wijst naar het plafond, waar nog meer vakken hangen. Jij daar ‘a la de Matrix’ zo even heen loopt. En je dan, in die ene seconde op de rand van de slaap, realiseert dat je nu echt niet meer wakker bent?
De huisarts heeft gezegd dat je straks als een kaarsje opbrandt. Langzaam, flikkerend, tot er geen kaarsvet meer over is. Hij ook nog wel even wil blazen, als je er klaar mee bent. En gek genoeg geeft dat ons allebei een gevoel van opluchting. Een stukje regie, in een situatie waar we helemaal geen controle meer over hebben. We praten over hoe het vooral moeilijk zal zijn voor ons. Wij die achterblijven. Over hoe loslaten eruit ziet, als iemand in gedachten altijd bij je blijft. En ergens ben ik de dood dankbaar. Dat we deze gesprekken in ieder geval nog van hem mogen hebben. De hufter. Waarom juist jij? But thanks anyway…
Net zoals Amsterdam waarschijnlijk dankbaar is Eberhard nog een keer op dat grote scherm te kunnen zien. Een collectief soort van ‘afscheid’ van hun burgemeester. En dan komt er toch weer een stukje Eberhard langs. Op Facebook. Die sociale media ook. Vluchten van het nieuws is er tegenwoordig niet meer bij. Een samenvatting van 5 minuten en ik klik erop. ‘Mensen, vind het nou niet gek dat je bang bent, want angst is een normale emotie bij gevaar,’ zegt Eberhard. ‘Maar probeer je angst te hanteren, want als dat lukt ben je moedig en heldhaftig.’ Het gaat over terrorisme aanslagen. Maar het past net zo goed bij mijn angst voor de dood.
Moedig spreek ik mezelf toe: ook ik kan mijn angst hanteren. En natuurlijk durf ik wel te kijken. Vanavond. Op uitzending gemist.
