Je had het me niet moeten vertellen mama. Met hangende schouders liep Skye dit jaar langs de kade. Waar de boot van Sinterklaas aan zou komen. Of beter gezegd: van een of andere oude man met een gekke rode muts en een maillot aan.Deze zomer ontdekte Skye het. Het velletje vol sterrenstickers. Precies diezelfde sterrenstickers die ook op zijn surprise hadden gezeten. Heb jij die…? Betekent dit dan…? En nu niet erover liegen mama! Voegde hij er nog eventjes aan toe. Nadat ik in al die boekjes had gelezen dat het heel pedagogisch verantwoord is om je kind juist in de zomer ‘de waarheid’ te vertellen, was dit nog even de ultieme trigger. Hoewel ik het wel eens doe, met Sinterklaas als ultieme uitschieter, heb ik er een hekel aan tegen mijn kinderen te liegen. Ja, ik heb die surprise gemaakt. En nee, Sinterklaas bestaat niet. Niet echt. Dus.
Ahhhh. Echt niet? Nog even hield hij vast aan het laatste greintje geloof, om daar na mijn bevestigende ‘écht niet’ dan toch echt mee op te houden. Maar het verdriet kwam pas daar aan die kade. Toen het besef pas echt goed tot hem begon door te dringen. Het was magie mama. En nu heb jij dat weggehaald. Dat de kadootjes nog wel zouden komen dit jaar, mocht niet baten. Misschien kun je doen alsof, net als bij fantasiespel, zodat je toch heel blij wordt van het feest? Probeerde ik nog. Maar dat ging niet meer werken, volgens mijn wijze bijna negenjarige. Gelukkig kwam hij daarna met zijn eigen oplossingen. Sinterklaas, die is als een gewoon mens oud geworden en dood gegaan. Dus nu moeten we hem naspelen, net als in een toneelstukje. Maar Americo is een paard, dus die bestaat wel echt. En de pieten natuurlijk ook. Toch mama? En nu niet liegen he? Toch, zei ik dus maar. Voor een keertje nog. Een leugentje. In ruil voor magie.
