“Er lijken nog maar twee soorten mensen in dit land te leven. De een denkt overal recht op te hebben en de ander neemt alles voor lief,” zo schrijft James Worthy in zijn – wat mij betreft wederom – prachtige column.
Dat je het leven niet zomaar voor lief kunt nemen heeft 2016 ons laten weten. De meest geweldige talenten verlieten één voor één onze aarde. En triggerden daarmee het nodige jeugdsentiment. Hoe we ‘she wore a raspberry beret’ op dat aftandse dansvloertje in die bruine kroeg zongen. Terwijl we naar ons eigen hoofd wezen, alsof daar dat rode barretje te vinden was. Ik als twaalfjarige ‘I knew you were waiting for me’ mee blèrde op de discoavond bij ons eindkamp, van wat toen nog ‘de zesde klas’ heette. Ondertussen voor het eerst heimelijk verliefd op een klasgenootje. Die helaas tóch niet op mij bleek te wachten.
Ook op persoonlijk vlak kwamen de thema’s gezondheid, dood en leven in een sneltreinvaart voorbij. Mijn vader, op het nippertje bij ons gebleven, na een hevige maagbloeding. Meneer Pastoor, onze geliefde kater, aangereden door een auto. En gisteren kreeg ik tot mijn grote verdriet te horen dat mijn allerliefste pleegvader uitgezaaide longkanker heeft. Gelukkig had 2016 niet door dat hij de grootste ster is van allemaal, en mag hij hopelijk nog eventjes bij ons blijven.
Ik heb voor het eerst in mijn leven een traan gelaten bij een verkiezingsuitslag. Mij enorme zorgen gemaakt over onze toekomst. Vooral die van mijn kinderen. En wederom is deze winter mijn dikke jas aan de kapstok blijven hangen. Sometimes it snows in April, maar nu sneeuwt het niet eens meer in december.
Maar, net als bij James, is er gelukkig genoeg om ‘fucking dankbaar’ voor te zijn. Ik zat niet te wachten op een baard, en die heb ik ook niet gekregen. Wel nam mijn eenmanszaak een enorme vlucht, met de meeste geweldige opdrachten en opdrachtgevers. Is inmiddels mijn derde kinderboek alweer in de maak. Heb ik tegen het einde van 2016 besloten dat dit allemaal helemaal geweldig is, maar dat er naast werk ook nog gelééfd moet worden. En waren jullie er, voor het zoveelste jaar: mijn lieve familie en vrienden.
Een geweldig 2017 allemaal! Een jaar om in te genieten, dankbaar te zijn en niets voor lief te nemen.
