Ik voel me schuldig. Heel erg. ‘Mam, weet jij waar mijn robotpak is?’ Skye doelt op een groot wit pak van papier, waar hij zelf in past, met een folieraampje waar hij doorheen kan kijken. Of moet ik zeggen: in paste en kon kijken? Ik blijf stil. Hij kijkt me aan. ‘Je hebt het toch niet…?’ Het antwoord hoef ik al niet meer te geven. Hij weet het al. Boos is ie. ‘Dat pak wilde ik aan naar het paasontbijt!’ Een robot paashaas. Het heeft iets heel grappigs, als hij niet zo woedend zou zijn. ‘Altijd doe je dit! Je gooit alles weg!’ Ik dacht echt dat je er klaar mee was, mompel ik. Het pak had twee weken verfrommeld onder de trap gelegen. Bovendien was het een van de vele kunstwerken.
Gister nog een eigen plantenkas, in een schoenendoos en met sproeisysteem. Vorige week nog een geldmachine – altijd handig. En daarvoor een bubbelmachine voor in bad – alleen gemaakt van karton, dus dat ging niet zo goed samen met water. Ik weet van gekkigheid niet waar ik het moet laten. Dus gooi ik het vroeg of laat weer weg. Behalve die bubbelmachine dan, die zichzelf heeft opgelost. ‘Ik doe dat bij jou toch ook niet?!’ Woedend geeft hij een slinger aan mijn kledingrek. ‘Zal ik jou kleren eens weggooien, zonder het te vragen?!’
En hij heeft helemaal gelijk natuurlijk. Maar hij wil bijna nooit iets weggooien. Dus zonder mijn ‘ik neem een foto en laat het dan in fases (woonkamer- zolder- schuur – kliko) verdwijnen’, zaten we nu vast al in een of ander nieuw RTL programma. Help! Mijn kind is een knutselaar! Waarin ‘hoe heet ie ook alweer’ mijn kind komt overtuigen dat dit zo niet langer kan. Knutselwerkjes eruit of je mama eruit (en dan zie je m twijfelen).
Toch heeft hij helemaal gelijk. Want het zijn zijn spullen en wie ben ik om het zomaar weg te gooien. Dus ik bied mijn excuus aan. Oprecht. Het mag niet baten. Hij gaat naar bed, zonder nog een liedje of een nachtzoen te willen. ‘Ik hou van je lieverd,’ probeer ik nog. En nog een ‘sorry’. ‘Ik niet,’ zegt hij terug. Stiekem hoop ik dat hij toch nog een kusje komt halen, terwijl ik deze blog schrijf. Maar een blik op de klok leert dat hij inmiddels al wel in slaap is gevallen. Het is menens. En gelijk heeft ie ook. Want deze moeder? Moet nodig even opgevoed worden.