‘Hoe laat moet je er heen?’ ‘Huh, waarheen?’ Ik kijk mijn man wat glazig aan. ‘Rapport toch?’ O ja, helemaal vergeten. Skye heeft rapportbespreking. Vroeger was ik superstipt met dit soort dingen, maar met de komst van Kate loopt de afspraken-emmer altijd over. Ben zelfs ík een warhoofd geworden. Bovendien vind ik het ook wat minder belangrijk, want met Kate is ook mijn perspectief op schoolprestaties veranderd. Skye kan lezen… schrijven… rekenen… Moet hij daar dan óók nog een hoog cijfer voor halen?
Maar zelfs dat is hem gelukt, zo laat de juf me zien. Ook voor spelling, zijn moeilijkste vak. Alleen met rekenen wat achteruit: van A+ naar een ‘Atje’. Even bedenk ik hoe een rapport van Kate eruit zou zien. ‘Uw dochter heeft een A voor Sheborne, voor de Massagelessen iets minder dit blok: een Btje. Dat ontspannen is wel eens beter gegaan. Maar daar staat dan wel een A+ voor Snoezelen tegenover.’ Dan brengt Skyes juf me weer terug bij de les. ‘Hij mag nog wel wat minder kletsen.’ Ik lach, want ook thuis ratelt hij maar door. ‘Daarover gesproken: hij had nog een vraag: of hij zijn routeboekje (een plusboekje voor snelle rekenaars) mag houden?’
Als ik thuiskom kan ik Skye nog net naar bed brengen. ‘De juf zei dat het niet kan, van dat routeboekje.’ Dat vindt hij jammer, maar hij snapt het wel. Een A is nu eenmaal geen A+. ‘Geeft niets hoor, mama heeft ook geen routeboekje,’ grap ik. Maar dat is filosofie, geen rekenen. Dus volgt er een diepe zucht, en een ‘jij begrijpt er niets van, mama!’
Nee dat klopt, en op sommige momenten wil ik dat ook graag zo houden. Filosofeer ik nog even verder. Maar ik hou wijselijk mijn mond dicht, voordat ik ook een A krijg. Maar dan voor ‘stomme mama’.