Tegen het nieuwe jaar word ik altijd behoorlijk melancholisch. Niet alleen omdat de sinterklaas wallen nog onder mijn ogen hangen, en mijn billen zijn volgeplakt met kerstkransjes. De dagen nog zo gruwelijk kort zijn en de avonden zo vreselijk donker. Maar vooral omdat ik het dan niet kan laten terug te kijken op alles wat eerst was. Al die kerstdagen waarop ik als kind betoverd heb staan kijken naar de kerstboom van mijn oma, van onder goed gevuld met kado’s. Die ene oudejaarsavond waarop ik als zestienjarig meisje niet de kroeg in mocht van mijn ouders. Ondanks (of waarschijnlijk juist vanwege) die knalrode jurk die ik had gekocht, en mijn bijbehorend rood gestifte lippen. En al die oudejaarsavonden daarna waarop ik de schade ruimschoots heb ingehaald, met centimeters hoge glitterhakken door de sneeuw aan toe.
Tot het moment waarop ik kinderen kreeg. De hakken iedere dag van het jaar en dus ook met oud & nieuw, waren gekrompen tot formaat platte zool. Er met geen mogelijkheid een oppas te regelen was. En ik, net als de meeste vaders en moeders in Nederland, genoegen moest nemen met de oudejaarsconference van deze of gene, één of twee glaasjes ‘jean poppel’, en dan hup naar bed. Om de volgende ochtend alweer vroeg wakker gemaakt te worden voor een nieuwjaarsduik in de eerste poepbroek van dat jaar. Maar dit was natuurlijk alleen een tijdelijke zaak. Mijn kinderen zouden zindelijk worden, groter, en uiteindelijk zelfs naar hun eigen parties gaan. Zo dacht ik toen nog optimistisch.
Tot het moment waarop ik Kate kreeg. Met een nieuwe man die niet van feestjes houdt, maar wel van cola. Verviel niet alleen het verhaal van de zindelijkheid, groter worden en de eigen parties. Maar zelfs de ‘jean poppel’. Maar omdat ik niet in de melancholie kan blijven hangen, heb ik een plan bedacht. Als Kate straks een jaar of zestien is, gaan we gewoon samen op stap. Zij in haar rolstoel, met een knalrode jurk en bijbehorend rood gestifte lippen (ik ben er tenslotte bij). Terwijl ik haar op die centimeters hoge glitterhakken voortduw (kan ik me tenminste nog ergens aan vasthouden). Heb ik alleen nog wat sneeuw nodig, en een piepklein beetje geduld. Dus voor nu nog even een cola-proost, en alvast een heel gelukkig nieuwjaar.
