Iedereen weet nog waar hij was op 9/11. Toen het nieuws van de Twin Towers op de Nederlandse radio en tv schermen verscheen. Mijn kleine Tv-tje stond toen nog in een Amsterdamse benedenwoning, midden in de stad. Een vriendinnetje belde me. Op mijn Nokiaatje, smartphones hadden we nog niet. ‘Je moet nu je televisie aan zetten!’ ‘Hoezo?’ vroeg ik nog. Maar zodra ik het beeld aanklikte, was het antwoord op die vraag niet meer nodig. Vandaag zat ik net een gebakken ei te eten, voor mijn – inmiddels – veel grotere TV, in Haarlem. Even mezelf verwennen, want zo’n broodje gebakken ei eet ik niet iedere dag. En het journaal kijken lukt met kleine kinderen ook niet al te vaak. Maar zodra ik het journaal aanzette, bleek dit geen goede dag te zijn om daar een uitzondering op te maken.
Ineens was daar het beeld van een Franse politieagent, die bruut wordt geëxecuteerd door twee terroristen. ‘Wij kozen ervoor om deze beelden – hoewel zeer schokkend – toch te laten zien,’ lichtte de NOS- presentatrice toe. ‘Omdat dit weergeeft hoe de aanslag zojuist is gegaan.’ Alleen: ik had niets te kiezen. Alle Nederlandse kindertjes die op dat moment hun woensdagmiddag tv aanzetten ook niet. En nog veel belangrijker: deze man is iemands zoon, echtgenoot, vader of trouwe vriend. Ook zij hadden allemaal niets te kiezen, voordat deze video viral ging, de hele wereld over. Op alle smartphones en social media die men, anders dan die dinsdag in september, nú wel heeft.
Was de keus aan mij geweest, dan was deze dezelfde als met alle recente executievideo’s van de IS. Beelden die ik nooit en te nimmer uit vrije wil zal bekijken. Niet omdat ik mijn kop in het zand steek, zeker niet. Ik maak me zorgen. Ernstige zorgen, over het pure kwaad dat we de afgelopen maanden hebben gezien. Maar ik gun het kwaad deze aandacht niet. Mijn afschuw, tot misselijkheid aan toe. Diezelfde angst over het ongewisse, die ik destijds op 9/11 had. Liever blijf ik erop vertrouwen dat wij met elkaar het juiste recht kunnen doen gelden. Ons niet laten verleiden om elkaar te haten. Respectvol zullen blijven voor elkaars religie of juist atheïsme, vanuit de wetenschap dat wat hier gebeurt helemaal niets met religie te maken heeft.
Nog geen week geleden keek ik op deze zelfde tv naar de oudejaarsconference van Van t Hek. ‘Als geweld het antwoord is, wat is dan de vraag?’, filosofeerde hij. Mooi, heel mooi. Toch blijft ‘Niemand weet hoe laat het is’ mijn favoriet. Ook ik weet niet hoe laat het is. Wel waar ik was. Op 9/11. Op 7 januari 2015. Wanneer mijn voornemens over vertrouwen en respect net zozeer in mijn geheugen gegrift blijven staan, moet het goed komen. Dat moet. Voor nu heb ik de tv weer uitgezet, en de rest van mijn broodje ei laten staan.
