Ineens moet ik huilen. De oppas van Kate heeft vandaag een prachtige foto van haar gemaakt. Je ziet helemaal niet dat ze gehandicapt is. Helemaal niet als je de rolstoelbeugel achter haar hoofd, en het tuigje over haar jasje, wegdenkt. En die speen, die kan ook nog net, ze is tenslotte vier. Ik zou als excuus kunnen gebruiken dat ze vandaag een beetje moe is, ze hem normaal alleen ’s nachts krijgt (écht). Ze lijkt op de foto zelfs op mij. En al helemaal op het meisje dat ik ooit had bedacht dat ze zou zijn. Vrolijk, bijdehand, niet te tuttig, eerder stoer. Alsof ze ieder moment op kan staan, om met van die schattige kleuterpassen weg te rennen. Zich achter een boom zal gaan verstoppen, om er daarna giechelend omheen te kijken. Terwijl ik net doe alsof ik het niet zie, wat zij natuurlijk gelooft. Tot ze heel hard BOE! roept en ik een enorme mama-schrik nadoe. Zo droom ik weg, terwijl ik naar de foto staar.
Het is zo’n dag. Waarop ik overloop van melancholie. Ik zelfs het liefdesliedje van John Legend op mij en Kate plak.
My head’s underwater
But I’m breathing fine
You’re crazy and I’m out of my mind
Cause all of me
Loves all of you
Love your curves and all your edges
All your perfect imperfections
Give your all to me
I’ll give my all to you
You’re my end and my beginning
Even when I lose I’m winning
Cause I give you all of me
And you give me all of you, oh
Zo’n dag waarop ik meer op het einde zit dan aan het begin. En morgen weet ik het wel weer. Dat ik met Kate niet alleen heb verloren, maar ook gewonnen. Onze liefde voor elkaar niet gehandicapt is. Ze niet alleen op een Pitt Hopkins kindje lijkt, maar ook op mij. En dat ze nog steeds al die dingen is. Vrolijk, bijdehand, niet te tuttig, eerder stoer. Ook al kan ze zich niet giechelend achter een boom verstoppen.
Maar vandaag, even niet.
*Deze blog verscheen eerder op Lotje & co: http://www.lotjeenco.nl/blogs/krista
