‘Ik hoop je snel weer te zien, maar kan je even niet beloven wanneer dat is lieverd.’ Ik geef Kate een kusje op haar voorhoofd, en duw daarna de rolstoel met gepaste afstand naar haar begeleidster. De afgelopen weken zien we Kate alleen nog maar vanaf de voordeur. Kate woont in een gebouw met op de benedenetage allemaal dementerende ouderen. Een van de meest kwetsbare doelgroepen in deze Corona-tijd. Normaal gesproken hou ik in de hal regelmatig een dame of heer tegen, die vast van plan is de voordeur uit lopen. Als ik dan vriendelijk uitleg dat dit niet de bedoeling is, krijg ik vaak een bijdehandse ‘Wie zegt dat?!’ Waarbij ik een glimp te zien krijg van de pittige, zelfstandige mensen die zij ooit waren.
Inmiddels zijn twee van hen in quarantaine. Kwetsbaar. Dat geldt ook voor Kate zelf en haar medebewoners. Laat ze alsjeblieft niet ziek worden, want het is maar de vraag of zij wel op de IC terecht kunnen. In het ‘draaiboek pandemie’ staat dat in fase 3, wanneer de IC-bedden vol zijn, mensen die compleet hulpbehoevend zijn voor hun dagelijkse verzorging geweigerd kunnen worden. Kate dus. Kate die medische hulp nodig heeft, maar het ziekenhuis niet in komt. Een doemscenario dat ik vooral niet moet gaan visualiseren, want dan breekt mijn moederhart in duizend stukjes.
Woensdag kwam dan ook dat gevreesde moment. De brief. De brief waarin stond dat wij Kate ook niet meer bij de voordeur op kunnen halen. Het is vanaf nu ‘nee, tenzij’. Alles om onze kinderen zoveel en zo lang mogelijk gezond te houden. De maatregel geldt in principe tot 1 juni. Bijna 10 weken zonder mijn meisje. En ik mis haar nu al. Ergens wisten we het. Bij ieder afscheid de afgelopen weken. Misschien is het voorlopig de laatste keer. Nog een extra kus. Een aai over haar bol. Nu het nog kan. Zoveel lieve ouders en kinderen met ons nu, in hetzelfde schuitje. Of met hun kind thuis, ter bescherming, die 24/7 intensieve zorg nodig heeft. Het is niet te doen, maar het moet. Alles om dat doemscenario te voorkomen. Ik hoop je snel weer te zien, lieve Kate.
