“Kate ligt net even op bed, maar ze slaapt nog niet.” Ik kom dus soort van net op tijd, of net te laat. Op tijd genoeg om haar er weer uit te halen, maar te laat voor haar energie. Zoals vaak voel ik me een soort indringer. In de ruimte, op de groep, en in…
‘Ik huil, iedere keer als ik daar de deur uit loop.’ ‘Ik ook,’ antwoordt Jason. We staan in het kamertje van Kate. Haar bed staat er nog. Er zitten nog een paar knuffels in. Aan het plafond hangt haar luchtballonlamp. En boven haar boekenplank nog altijd het schilderij met de drie uilen, die haar oppas…
“2018 is almost over and all I got to say is what the fuck was that” Toen ik deze post op Facebook voorbij zag komen dacht ik: oké dan, that sums it all up. Zo’n goede samenvatting dat ik even heb overwogen om dit jaar mijn oudjaarsblog te laten zitten en alleen deze te posten.…
Het is een jaar geleden. Dat ik iedere nacht zo stijf als een plank in mijn bed lag. Terwijl ik de slaap maar niet kon vangen. Bang. Voor dat moment. Dat telefoontje. Bang. En er naar uitkijkend tegelijk. De verlossing van de pijn. Dat moment waarop de dood, allang in jouw wangen, jouw haar en…
‘Zieke burgemeester van der Laan legt werk neer’. Op het moment dat ik het bericht op nu.nl wil openen gaat mijn telefoon. ‘Het is Johan. Het gaat heel hard nu. Ik zou vandaag nog langskomen als ik jou was.’ Dit is hem. Het gevreesde telefoontje, waarvan ik al negen maanden weet dat het gaat komen.…
Kamperen is niet mijn ding. De laatste keer dat ik ging kamperen was ongeveer tien jaar geleden. Nadat ik met mijn toenmalige vriendje in het donker en de stromende regen een stokkengevecht had gehouden met een onmogelijk ouderwetse bungalowtent – van iemand geleend en geleverd zonder enige gebruiksaanwijzing – konden we, onder het genot van…
Gisteren was Eberhard van der Laan op televisie. Zomergasten. En heel Amsterdam keek op grote schermen mee. Ik durfde niet te kijken. Ook niet op mijn kleine schermpje thuis. Want het kwam veel te dichtbij. Niet omdat ik 12 jaar lang Amsterdammer ben geweest. Ik Eberhard een top-burgemeester vind. Ervan baal dat hij ziek is.…
Het liefst eet ik het leven helemaal op. Alsof het een grote koek is. Zo’n roze, mierzoete Glacé koek die we vroeger altijd in de kantine van de middelbare school kochten. Waarna je een enorme Sugar rush kreeg en tegen het plafond op stuiterde. Het liefst hou ik het leven stevig vast. Dansen we, samen.…
“Er lijken nog maar twee soorten mensen in dit land te leven. De een denkt overal recht op te hebben en de ander neemt alles voor lief,” zo schrijft James Worthy in zijn – wat mij betreft wederom – prachtige column. Dat je het leven niet zomaar voor lief kunt nemen heeft 2016 ons laten…
Vandaag had ik mijn laatste rijles. Op mijn eenenveertigste. Mijn rijbewijs had ik allang. Alleen vond ik rijden doodeng. Ik was bang dat ik uit de bocht zou vliegen. Niet op tijd zou remmen voor rood. Zou botsen op een andere auto, tijdens het invoegen. De weg zou kwijt raken. En mijn auto never-nooit-niet zou kunnen…