Vroeger lag ik regelmatig onder de brievenbus te wachten. Wachtend of hij ook net zo bevlogen van mij was als ik van hem. Verliefd genoeg om de moeite te nemen mij een kaartje te sturen. Er eerst eentje te kopen. Of. Nog romantischer. Eentje zelf te maken. Dan te bedenken welke overtuigende tekst hij erop zou schrijven. Alvorens speciaal voor mij aan een heuse ouderwetse postzegel te likken. Hem in het daartoe bestemde vakje te plakken. En dan door weer en wind naar de brievenbus te lopen.
Deze week lag ik weer onder de brievenbus. Te wachten. Niet op een heuse liefdesbrief. Want ik ben allang getrouwd. En ook als dat niet zo was kreeg ik inmiddels hooguit een mailtje of een appje. Nee, het ging om de allesbepalende brief van het zorgkantoor. Of onze Kate nu wel of niet onder de Wet Langdurige Zorg komt te vallen. Maar helaas. Net zoals ik vroeger prima onder die brievenbus kon blijven liggen, zonder nu gelijk bedolven te worden onder stapels liefdespost à la Robert ten Brink, bleef ook nu het lang verwachte geklepper uit.
Bellen dus maar. Terwijl ik in de wacht stond scrolde ik door wat Facebook posts. Blije collega ouders met foto’s van hun zorgkantoorbrief alsof ze de postcode loterij hadden gewonnen. ‘Wij weten het ook pas volgende week mevrouw, U kunt maandag weer terugbellen’ was het onbevredigende antwoord toen het mijn beurt was. Waarna die arme postbode wederom beschuldigd werd van een mogelijk te laat bezorgen van brieven. En waar ik bij het insturen van mijn indicatie (we hebben uw aanvraag toch echt nog niet binnen mevrouw) het maar wat graag voor de postbode opnam. Wilde ik diezelfde beschuldiging nu maar wat graag omarmen. Als een laatste strohalm tot dat winnende lot.
Van wachten op het aandienen van de liefde, naar met heel je hart hopen dat jouw kind onder de wet langdurige zorg mag vallen. Het kan verkeren in een mensenleven. Ondertussen weten we maandag pas meer, en doet dit alles niet bepaald ontspannen. Van al die stress schijn je ook nog weer relatieproblemen te kunnen krijgen. Wie weet helpt het elkaar romantische kaartjes sturen daar dan wel weer bij. Of het zorgkantoor kan voortaan alvast een mailtje of een appje sturen. Misschien hebben ze meer vertrouwen in de telecomaanbieders. Dan kan die postbode er daarna alsnog achteraan sjokken. Tis maar een ideetje. Een heel modern ideetje, maar toch. Ook ik ben inmiddels geen verliefde puber meer. Tenslotte.
